نمی‌دونم شب دراز شده؟من کم خواب شدم؟
شب تغییر نکرده و من کم خوابم؟
شایدم خوابم از اولش همین بوده و خودم رو به خواب میزدم! ولی هر چی که هست طبیعی نیست
دوست دارم به دوره ~مثل خرس خوابیدنا~ برگردم.
اون طوری طبیعی تر بود. اینطوری هزار تا دلیل داره
پیر شدن اولش واقعا فیزیکی هست، حتی مقاومت در مقابل پیری هم پیری میاره.
و اینکه خب دوشنبه کارم تموم شد و برگشتم خونه
و به سیل پیام هایی که همکاران برام فرستادن خیره گشتم(کلا چهار نفر حالمو پرسیدن) البته انتظاری هم نمیره وقتی میگم چیزی نیست به کسی هم نگید.
چون میخواستن بیان عیادت که به نظرم خیلی خنده دار بود، توضیح اینکه چرااونجام، هم خنده دارتر و ماجرا رو بستم!
ولی این انگار یه الگو تکراری در زندگی منه، هیچ کس از هیچ چیزی خبر نداشته باشه مگه اینکه در حد ضروری باشه، لایه های مسائلی که دارن شخصی میشن رو بیش از حد نرمال جامعه تعریف میکنم و این منو نگران میکنه.
مثلاً اقوام نزدیک من اینجان ولی هیچی بهشون نگفتم، دوست صمیمیم پیام میداد هر روز ولی چیزی بهش نگفتم، به پدر و مادرم هم همینطور سربسته
قدیما هم اینطوری بودم ولی با این تفاوت که انتظار داشتم وقتی چیزی نگم بقیه به زور بپرسن! بعد متوجه شدم کاملا غیر منطقیه و حتی باید پای تصمیمی که گرفته شده آنقدر موند تا به تنهایی پوسید:/
آدم هایی رو هم که دوست داشتم انقدر عادی بودم باهاشون که اونا رو هم از دست دادم، وقتی میفهمم چیزی مهم نبوده که دیره، وقتی میفهمم چیزی در اون برهه مهم بوده که بازم دیره،
درست بشو نیست انگار، ولی آدم عادت میکنه،به همه عادت های بدش و یا خوبش!
این هم از ماجرای day care ما!
من در این پست شما رو مجاب میکنم که چرا باید وقتی که بیمار می‌شوید و به بستری شدن نیاز دارید به بیمارستان خصوصی بروید.
به همون دلیلی که تو پست قبلی گفته شد باید میرفتم سه روز بستری میشدم
ولی چون حال عمومی بیمار خوب است و از همه هم سالمتره Day care نوشتن برام
چی هست اصلا؟
یه اتاقی تو بخش مورد نظر هست که بیمار می‌ره داروشو تزریق میکنه و یا تحت نظر قرار میگیره و بعد می‌ره ترخیص، اگه سه روز باشه باید سه روز پذیرش بشه و سه روز ترخیص و این از شاهکار های وزارت بهداشته!
به دلایلی که مهمترینش این بود که بیمارستانی که دکتر من معرفی کرد یه هفته دیگه پذیرش میداد من تصمیم گرفتم نرم اونجا، گفتم معرفی نامه برای یه دکتر در شمال بنویس، نوشت، بعد دیدم اون دکتر دیگه تو بیمارستان کار نمیکه، به همین سادگی و پت و متی
خواهرم از طریق یکی از اقوام تونست در یک بیمارستان دولتی درجه nپذیرش بگیره فوری و من تا همون لحظه نمی‌دونستم فلوشیپ داره میگفتم یه متخصص دم دستی هم آدم داشته باشه خوبه، برای مشاوره و حتی استعلاجی نوشتن:)))
و فکر کنید دکتری که فلوشیپ داره میگه هرچی سرپرستار بگه:/ اگه بگه تخت نداریم یعنی نمیشه و نمی‌دونم چرا جنم پزشک مملکت باید در این حد افت داشته باشه!!
ما رفتیم و day care نوشت و کلی هم تخت خالی داشتن
پیک ماجرا اینجا بود که موقع پذیرش اون رو با بستری کامل اشتباه گرفتن ، اطلاعات بیمارستان هم بوق خالص،خلاصه رفتیم شماره تخت گرفتیم:/ بعد رفتیم پیش پذیرش بگیریم که یکی از رزیدنت ها که ما رو تو ایستگاه پرستاری دیده بود تو آسانسور دیدمون و گفت اصلا نباید اینکارارو کنید، خدا بهش سلامتی بده که روال درست رو گفت وگرنه ما تا تخت نمیگرفتیم و لباس نمیگرفتیم ول کن ماجرا نبودیم:/
و اشکال از پذیرش مغز تهی بیمارستان بود که نسخه ای که هر روز داره میخونه رو عرضه نداره درست بخونه:/
حالا بماند که دکتر هم تاریخ رو ۲۱ زده بود و چقدر این وسط ۷ طبقه رفتیم بالا ۶ طبقه اومدیم پایین و در زوجیت و فردیت آسانسورها دهنمون صاف شدتت تاریخ رو درست کنیم به خواهرم گفتم دیدی آسانسور زوج تو پنج هم نگه می‌داشت و حتی بقیه طبقات؟؟؟؟
و در وصف صفای این بیمارستان هم بگم که به کولر اعتقادی ندارن، همه بلا استثنا باید انقدر بدون که بوی عرق بگیرن، این رو از مردم طفلکی تو آسانسور که خیس و خمیر بودن، آدمای تو راهرو، میشد راحت تشخیص داد، یعنی شما وارد یه بیمارستان شدید دیدید پرسنل حال ندارن و آسانسور بو میده توش سریع اونجا رو ترک کنید و بدونید تا رس شما رو نکشن دست بردار نیستن،
فرآیند پذیرش من ۳۰۵ ساعت طول کشید تا اومدیم تو بخش موقع اذان ظهر بود که سرپرستار غرغرو گفت تا حالا کجا بودی؟(انگار بیمارستانشون شانزلیزه هست رفته بودم گردش) ما الان دیگه بیمار نمیگیریم، فقققط چون فامیل عاقای دکتری کارتون راه میندازم،
میدونید که این وسط وظیفه و انسانیت و شعور هم اندازه جو نمی ارزه
اینکه من رو اشتباه راهنمایی کردن اینکه پرسنل دهنشون رو موقع حرف زدن باز نمیکنن چون بیمارستان دولتی هست هم تقصیر منه، حتی اینکه من وقتی وارد یه اتاق میشم برای یه مهر ناقابل میبینم دو تا همکار دارن ببخشید لاس میزنن و اصلا توجهی نمیکنن هم تقصیر منه و تقصیر منه که زل میزنم تو دست این حلقه و تو دست اون حلقه چون من نباید مزاحم میشدم و حتی به این مسائل املی فکر کنم!
در انتها عکسی از مصدوم رو هم گذاشتم با پوشش و سانسور!
+بقیه ماجرا در پست های آتی، البته اگه حالی بود امیدوارم مجاب شده باشید که اگه بیمه تکمیلی دارید اگه نورون هاتون براتون مهمه به بیمارستان دولتی نرید، من هم بیمه تکمیلی دارم و هم نورون هام برام مهمه ولی هنوز م موندم چرا رفتم شاید علاقه مند بودم Day Careرو در بیمارستان دولتی تجربه کنم.
++یکی از سوال های من از بچگی این بود که افاده پرستار ها چرا از پزشکها بیشتره:(
#بیمارستان_امام_حسین
#اسیر_شدیم_به_امام_حسین
می‌خوام به دوره خاطره و روزانه نویسی ام برگردم ولی خسته ام همیشه.
امروز ساعت ۸۰۵ نوبت دکتر داشتم، ظاهراً باید میرفتم که بیماری نادری رو برام کشف کنه
بعد از کارم رفتم مطب دکتر، ساعت ۶ رسیدم، خالی خالی بود مطب، دکتر از اتاقش اومد بیرون گفت میشه بری همون ساعت بیای؟ دیگه چونه نزدم این همه راه رو از شمال به غرب گز کردم اومدم که فقط مانتو مو عوض کنم و یه چیزی بخورم و وقتی نبود باید برمیگشتم، از بس که مسیر دور بود،
ویزیتم کرد و گفت چیزی نیست و چشمت سالمه
و از این همه فکر ساختگی که فکر میکردم تومور چشمی دارم و یا سکته مغزی کردم رها شدم
برگشتم خونه
زنگ خونه رو زدم و دیدم خواهرم باز نکرد کلید انداختم باز کردم دیدم خونه تاریکه،
یه پامو که جلو گذاشتم خورد به یه دمپایی/ صندل که به نظر خیلی گنده بود و مردونه بود :/ یکم جلو تر رفتم خوردم به یه مبل و داشتم می افتادم که زیر لب به خواهرم غر زدم که اینا چیه جلو در گذاشته؟ اینجا اینطوری نبود اصلا
خلاصه یکم چشمم به تاریکی عادت کرد که دیدم چقدر وسیله های خونه متفاوتن، سریع اومدم پشت در رو نگاه کردم دیدم نوشته ۴
و همونجا سکته زدم و داشتم میگفتم واااای که همسایه بغلی اومد منو جلو در( با در باز ) دید و سلام کرد و جواب سلام دادم اون رفت تو واحدشون منم در خونه رو بستم اومدم تو آسانسور
و زدم طبقه ۲:/ و تازه فهمیدم اینجا طبقه ۱ بوده
بله من وارد خونه همسایه پایینی شده بودم!
اینکه کلید من به در اونا خورد خودش یه داستان غم انگیزه، چرا که معلوم نیست تو این ساختمون چند تا در با همین یه کلید باز میشه، غم انگیز تر اینکه اون خانم من رو در حالیکه از خونه یارو تند تند بیرون میومدم دیده:/
و این داستان میشه
من همسایه ها رو نمی‌شناسم، نمی‌دونم طبقه پایینی کیا هستن ، در مورد من چه فکری خواهد شد، طرف بره به خانم اون آقا بگه یه دختری از خونتون اومد بیرون چی فکر میکنه، اصلا اون آقا مجرد باشه در مورد من چی فکر میکنن
خلاصه از سردرد دارم میمیرم:(((( و من چرا شماره روی در رو نخوندم؟
چی شد که آسانسور به جای دو طبقه ۱ موند و من رفتم بیرون؟
خیلی گیجم امروز
+ خونه قبلی مون طبقه ۱ بود، اینجا طبقه ۲ و شاید از اولش خودم وقتی رفتم تو آسانسور زدم ۱, بر حسب عادت:(
++ مدیر ساختمون رو که دیدم براش تعریف میکنم و حتما میگم از نورپردازی این جا خیلی ناراضیم، با دو تا دونه هالوژن توکار که راهرو روشن نمیشه، ضمن اینکه یکیشون سوخته بوده، برای طبقه اول:/
ساخت پازل ۷۱ هزار تکه ای توسط هم میهنان عزیز در مگامال برای آشنایی بیشتر با ام اس
پنج شنبه به عنوان کادر اجرایی ساخت پازل در مگامال هستم
تشریف بیارید:)
هوای اینروزها مثل دلم گرفته و ابریه
از جمعه که اومدم همش بارونه
سرد و دلگیر و ابری
الان هم با هر رعد و برقی اتاق روشن میشه
ببار آسمونکم
ببار و خالی شو
شبیهِ آسمانِ شهرِ تهران سخت دلگیرم
گذشته کارش از باران
گذشته کارم از گریه...
#معصومه_صابر
هر سری از این اتفاق ها میوفته همه رو دور پیدا کردن مقصر و مجازاتشن بعد مدت کوتاهی فراموش میشه
توییت ها حاکی از اینه خیلی ها خودافشایی کردن و گفتن بهشون در بچگی تجاوز شده
بله این مساله برای این روزها نیست و از قدیم بوده
تو مدرسه ما در دبستان و دبیرستانی که بودم این اتفاق ها به وضوح رخ داد، ولی بین بچه ها بود نه بچه با بزرگسال، تازه فکرش رو کنید مدرسه دخترونه ،بین دختر ها!! تهوع برانگیزه!!
حالا اینکه خود مدرسه از نظر عقیدتی چه جبهه گیری شدیدی داشت رو نمیگم
اینکه خود اون دختر ها از چه خانوادهایی بودن باز به کنار
ولی مطمئنم نه ماهواره داشتن نه تلگرام!
موفق باشید در آموزش فرزندان این دیار که از اخلاق اپسیلونی بیش نمونده!
به مناسبت آخرین چهارشنبه ماه می ، روز جهانی ام اس
⭕️این یک داستان علمی ست
یکی بود ،یکی نبود ....در بدنی گلبولهای سفید منظمی وجود داشتند که وظیفه انها حفظ این بدن در مقابل هر عامل بیگانه ای بود ، در همین بدن رشته های عصبی هم وجود داشتند که دورشان یک غلاف خوشمزه به نام ملین بود، یک روووز این سیستم منظم بهم ریخت و این سربازان سفید محافظ کودتا کردند و به اعصاب حمله کردند و به جای عامل خارجی این ملین خوشمزه را خوردند و سیم‌های عصبی بدون روکش به هم اتصال پیدا کردند و جرقه ای زده شد و بیماری ام اس بوجود آمد.
حال ..
نه میشود جنگید ، زیرا عضوی ازین بدن هستند
نه میشود دوستشان داشت💔 ، چون نافرمانی و طغیان کرده اند😏
تنها باید با این بیماری که میهمانی دائمی و ناخوانده است کنار آمد و او را رام کرد و به کار گرفت ، وبا غلبه بر آن ، به بند کشید و در راه تعالی زندگی از آن بهره جست.
این جدال و کل کل دائمی
گاهی انسان را بی صبر میکند
گاهی بی تاب میکند
گاهی عصبانی میکند
گاهی افسرده میکند
گاهی ناتوان میکند
اما باید ادامه داد و امیدوار زندگی کرد.
این روز را به پاس این تلاش مداوم برای ایستادگی و از پاننشستنشان تبریک میگوییم🌹
و از تمام کسانیکه در این راه همراهند و همدل تشکر میکنیم.
#گرامیداشت روز جهانی ام.اس.
#ام.اس ناتوانی نیست
+این مطلب کپی پیستی است!