بایگانی اسفند ۱۳۹۵ :: فـــــــــــــ مینویسد

۳ مطلب در اسفند ۱۳۹۵ ثبت شده است

منقل تاشوی مسافرتی موجود است!

از الان دندون تیز کردن برای جوج زدن در هوای نمور شمال و بعدش قلیون چاق کردن و کشیدن!

1.جمعه داشتم برای خودم همینطوری راه میرفتم که پام خورد به گوشه دیوار و انگشت کوچیکه برگشت:(

معمولا این اتفاق میوفتاد ولی این دفعه خیلی شدید بود موج حادثه. به دوست دکترم که معمولا توصیه هاش رو باید برعکس عمل کنم قضیه رو گفتم و یه سری شرح حال گرفت و دستور داد و بعدشم گفت احتمالا آسیب بافت نرمه

ولی من که داشتم از درد میمردم

رفتم بیمارستان نزدیک خونه و خدا رو شکر دولتی بود وگرنه خصوصیا که میگن خانم اول 1 تومن واریز کن یه شب بستری شو یه سری آزمایش خون بگیریم ازت تا شبنه دکتر فوق تخصص انگشت کوچیکمون بیاد ببینتت!

خلاصه عکس رو که دید دکتر جان گفت نشکسته. از اینکه دوستم تونسته بود با دوتا پیام شرح حال تو تلگرام تشخیص درست بده به خود بالیدم و برگشتم خونه.

2.همسایه بالاییمون یعنی دوتا بالاتر یه خانم آقا بودن که خانم باردار بود و به دلیل کوچک بودن خونه از اینجا رفتن و یه زوج هنوز عروسی نکرده اومدن اجاره کردن. 29 اسفند عروسیشونه و الان وسیله ها رو به مدل تهرانیا آوردن چیدن

والا طرفای ما از این رسما نیست بعد از عروسی داماد میاد و عروس و جهاز ماهاز رو برمیداره میبره همین! این آماده خوری ها رو تهرانیا باب کردن فکر کنم- الان نیاین کتکم بزنید!!-

خلاصه که این زوج غیر فرهیخته بیچاره کردن کل ساختمون رو

3 شب اول از ساعت 11 شب تا 3 شب در حال جابجا کردن وسیله و شست و رفت و روب و بالا پایین رفتن با آسانسور و کوووووووبیدن پاشون روی زمین بودن

یعنی این همه انرژی؟؟؟

این همه قدرت کف پا ؟؟؟

3.کی پن شمبه بشه و برم و راحت شم. خدا رو شکر تا 13 ام تعطیلم میتونم نیم ماه تا ساعت 11 صبح بخوابم :)

۲۳ اسفند ۹۵ ، ۲۰:۰۳ ۸ نظر

خانم فــــــــــ

تو اگه شانس بودی، بن بست نمیشدی!

یکی یه جایی میگفت من(خودش) دیر میجوشم ولی اگه بجوشم دیگه تمومه

منم میگم وفق پذیریم دیره ولی اگه بِوِفقم دیگه تمومه

آخرای بهمن بود که یه جایی که قدیم ندیما مصاحبه داده بودم و چیزی نگفته بودن و من رو تو آب نمک خیسونده بودن زنگ زدن گفتن میتونی از اول اسفند بیای

و حالا من بر سر 3 راهی بودم

راه سوم این بود کلا بگیرم تو خونه بخوابم چون حقیقتا لذتی بالاتر از خواب تا ساعت 9-10 نیست!

بعد از کلی تفکرات از نظر خودم منطقی و از نظر دیگران فانتزی ، تصمیم گرفتم محل کار فعلی رو بدون آدماش البته ببوسم بذارمش سرجاش برم مکان جدید

یکی دو نفر رو تو لینکد این پیدا کردم که هم قدیما اونجا بودن و الان اونورن هم قدیما اونجا بودن و الان اینورن باز هم.

بعد درخواست دادم ولی خب ملت بیکار نیستن که درخواست های لینکد اینشونو بشینن دونه دونه اکسپت کنن

خلاصه خانواده گفتن هر کاری دوست داری بکن( شما اینطوری بخونین که از من، در زمینه حرف شنوی قطع امید کردن )

منم رفتم برگه تسویه گرفتم امضا کردم

یکم تو اتاقم روز آخری عکس گرفتم

از برگه تسویه عکس گرفتم

از یکی دوتا امضای گرفته شده عکس گرفتم

که در همین حین

احساسات بر من مستولی شد و واقعا نشستم گریه کردم!!!

میدونم خیلی مسخره به نظر میاد ولی من شغلم رو مثل بچم دوست دارم حالا هر جا که باشم و بخوام ترکش کنم بسته به میزان زحمتی که برای بدست آوردنش کشیدم غمناک میشم.

بعد نوبت رسید به سخنرانی مدیران که یکی یکی فراخوانی میشدم

البته فقط مدیر بزرگه گفت بیا اتاقم اون دوتای دیگه هر کدوم اومدن نیم الی 1 ساعت واسم روضه خوندن که کجا میری؟ چرا میری؟ کی ناراحتت کرده؟ اتفاقی افتاده؟ چی شده؟ چرااا؟ حقوقت کمه؟چی کم داری؟ چرا حرف نمیزنی؟ بیا گفتمان کنیم!

خلاصه آخرش یکی از مدیرامون که خانم بود رو فرستادن که در تصمیم گیری من تزلزل ایجاد کنه

1 ساعت تمام باهام حرف زد

مواردی رو بهم گفت که فقط بین دوتا خانم رد و بدل میشه در حالت عادی و من در تصمیم گیری متزلزل شدم

برگه رو گذاشتم و گفتم میرم خونه فکر کنم شنبه میام یا برای تسویه یا برای موندن.

که اون چند روز هم ماجراش مفصله بالاخره یکی از اونور دنیا جواب ابهاماتم رو داد و فهمیدم با توجه به آینده من ، احتمالا اون کار به دردم نمیخوره و رهاش کردم!

این آینده نامعلوم من خیلی جاها مسیر زندگیمو تغییر داده و ترسم از اینه که بعد چند سال ببینم نــــــــــــــــــــه اینطوریام نیست و چقدر موقعیت ها بوده که من تا الان بخاطرش کنار کشیدم و حاشیه امنم رو حفظ کردم.

عنوان هم برگرفته شده از اسم این کوچه، که میخواستم یه مطلب در مورد شانس بنویسم با تصویرش که حیف شد حوصله ندارم و مطلب هم کلیاتش پرید از ذهنم و دیگه برنمیگرده ولی عکسش که هست